Malutki-wielki cud i o Centrum Narodzin Mamma w Szczecinie

Życie z noworodkiem nie jest łatwe. Właściwie to myślę teraz, że po prostu w ciąży byłam zbyt aktywna ;) Malutki nie chce spać, jest bardzo żywiołowy i gdyby mógł to pewnie biegałby w kółko. Ale nie może. Jest zupełnie od nas zależny, a właściwie głównie ode mnie. Ciekawa jestem, kiedy wreszcie uda nam się siebie nauczyć na tyle dobrze, aby nie było nocnych zgrzytów i płaczu (nie, nie mówię tu o Malutkim ;)). Póki co wiem jedno - dziecko to największy skarb, ale i osóbka najbardziej wymagająca. Ale, ale… Nie o tym miało być. Chciałam Wam dzisiaj króciutko opisać noc z niedzieli na poniedziałek ponad dwa tygodnie temu, czyli te kilka godzin, które na zawsze zmieniły nasze życie. A przy okazji - jeśli ktoś jest z okolic Szczecina i zastanawiał się nad tym, czy warto rodzić prywatnie i gdzie - tutaj znajdzie moją subiektywną odpowiedź.

Strach przed bólem jest w dzisiejszych czasach dostatecznym uzasadnieniem do przeprowadzenia cesarskiego cięcia. Cóż, nie powiem, żebym się nie bała - chyba każda z nas boi się porodu. Nigdy jednak przez głowę mi nie przeszło, aby poddawać się tak ciężkiej operacji tylko po to, aby uniknąć naturalnego porodu. Wręcz przeciwnie - chciałam być dzielna i urodzić w pełni naturalnie. Wiedziałam za to jedno - nie dam się źle potraktować i nie urodzę w złych, poniżających warunkach. Na szczęście zgadzaliśmy się z Mężem, że jeśli przez opłacenie prywatnego porodu mam uniknąć traumy, która zaważy na naszych przyszłych decyzjach, możemy oszczędzać na wszystkim, ale nie na tym.

Z początku baliśmy się, że z Koszalina do Szczecina nie uda nam się dojechać. Że w prywatnym szpitalu przy jakichkolwiek powikłaniach nie otrzymamy odpowiedniej opieki. Że wybierając tańszą, mniej luksusową wersję porodu zostaniemy mimo wszystko potraktowani gorzej. Cóż, słowa rodziców i innych życzliwych brzmiały w naszych uszach jak echo. Jednak decyzja była nasza i w 35 tygodniu ciąży udaliśmy się za wizytę kwalifikującą do porodu w Centrum Narodzin Mamma w Szczecinie. Od tego czasu z każdym najmniejszym pytaniem mogłam dzwonić i każde wątpliwości (czy to normalne, że tu mnie boli? czy lepiej przyjechać na KTG? czy to są skurcze?) rozwiewano w mgnieniu oka.

W niedzielę 1 lutego (dzień przed przewidywanym według cyklu miesiączkowego terminem - tak, nasz Synek naprawdę jest książkowym dzieckiem) o 17.30 odeszły mi wody. I tu zaczęła się panika - dlaczego odeszły, skoro nie było skurczy? A może były i je przegapiłam? Ale przecież to niemożliwe. I znowu telefon do Centrum - chwilowe uspokojenie, nie ma się co spieszyć, jeżeli nie ma regularnych skurczy wystarczy, że przyjadą państwo w ciągu sześciu godzin. Uspokojenie trwało jakieś 1,5 godziny ;) W tym czasie Mąż usilnie próbował obejrzeć finał mistrzostw świata w piłce ręcznej, a ja chodziłam w kółko zastanawiając się czy mam skurcze. Potem znów ogarnęła mnie panika, więc do samochodu i do Centrum. Trudno, będziemy szybciej, ale spokojniejsi.

To, jaką opieką zostałam otoczona przez personel zasługuje na złoty medal. Zacznijmy od tego, że cały (7-osobowy o ile dobrze pamiętam) zespół był do mojej dyspozycji przez cały okres porodu. Wszystko co działo się wokół mnie było mi na bieżąco przedstawiane, nawet gdy informowałam anestezjologa, że i tak go nie słucham. Chciałam rodzić w pełni naturalnie - co za ulga, że opiekująca się mną położna zaoferowała znieczulenie zewnątrzoponowe - takie, które jednocześnie nie przykuje mnie do łóżka, a pozwoli się normalnie poruszać. Pal licho, że w trakcie porodu byłam tak zmęczona, że o ruszaniu nawet słyszeć nie chciałam ;) Znieczuleniem zresztą za długo się nie pocieszyłam, bo po podaniu oksytocyny w ciągu 6 godzin Malutki był na świecie, co chyba było dobrym czasem ;) 

W ciągu tych 6 godzin położna była przy mnie cały czas, kiedy tego potrzebowałam. Tłumaczyła wszystko, co wyleciało z mojej zmęczonej głowy (szkoła rodzenia przydała się tylko w początkowym okresie porodu). Udzielała wszystkich informacji mnie i Mężowi, bo do mnie chwilami nic nie docierało. Co jakiś czas konsultowała się z lekarzem, którego radosne podejście wprowadzało na sali naprawdę sympatyczną atmosferę. Nikt nie patrzył na mnie krzywo, kiedy krzyczałam wniebogłosy, a stanowcze i wszystkowiedzące podejście położnej spowodowało, że mimo wszystko wiedziałam, że muszę dać radę. Kiedy wszystko zbliżało się ku końcowi pojawiła się (nie wiem skąd) Pani doktor, która uważnie zbadała Synka pokazując wszystko Mężowi. Oczywiście dopiero po tym, jak pozwolono mi wziąć maluszka w ramiona, a jego Tata przeciął pępowinę. Tak, w tę część wciąż nie jestem w stanie uwierzyć ;) Wszystko odbyło się więc dokładnie tak, jak to sobie zaplanowaliśmy, co do dnia.

Do środy zostaliśmy w Centrum Narodzin, w przytulnej jednoosobowej sali. Poza nami w tym samym czasie była jeszcze jedna pacjentka - i na nas dwie w każdym momencie dostępna była położna. Panie pomagały we wszystkim, pokazały jak kąpać (bo chcieliśmy), przebierać, pomogły z pierwszymi karmieniami i zajmowały się nocą, kiedy potrzebowałam odpoczynku. Nikt nie wciskał mi kitu, że nie mogę czegoś jeść, bo karmię. Nikt nie rozprzestrzeniał przestarzałych przesądów, nie zakładał czapeczek i nie dokarmiał Malutkiego bez mojej zgody. Szczepienia zostały wykonane wybraną przez nas szczepionką i w czasie, kiedy to my zdecydowaliśmy, że chcemy Synka zaszczepić. Jednym słowem - bajka, a nie szpital. Nie mówię już o warunkach w samym budynku, bo tu nawet gdybym chciała nie mogłabym się przyczepić. Zdjęcia pochodzą ze strony Centrum - wybaczcie, ale nie byłam w nastroju do fotografowania sali porodowej ;) Przedstawiają za to z całą pewnością stan faktyczny - wszystko, czyste, schludne i po prostu ładne. A zresztą jak sami widzicie - przyczepić się nie mogę właściwie do niczego.

Z perspektywy dwóch tygodni (chociaż wiedziałam to już wcześniej) - tak, warto rodzić prywatnie. Mimo, że przysługuje nam opieka w ramach ubezpieczenia jestem przekonana, że nigdzie nie czułabym się tak komfortowo jak w Centrum Narodzin Mamma. A narodziny dziecka to jest moment, który chcę wspominać jak najlepiej. Nic nie odbierze bólu i zmęczenia, ale dobra atmosfera i warunki dają kobiecie poczucie godności i pewności siebie. Do domu wróciliśmy z pozytywnym nastawieniem, a tydzień później wracając na wizytę kontrolną Maluszka czuliśmy się, jakbyśmy wracali w ciepłe, pogodne miejsce, gdzie wszyscy nas szanują i poświęcają nam odpowiednio dużo czasu. I nie - nie jest to reklama. Post powstał z wdzięczności, a jednocześnie mam nadzieję, że być może pomogę komuś rozwiać wątpliwości i pokażę, że czasem warto dużo oczekiwać i odłożyć trochę pieniążków, jeśli tych oczekiwań nie są w stanie spełnić państwowe ośrodki.